Spalona Moneta

„Na południu pogoda na dzisiaj, to piękne słońce, delikatny wiatr i dwadzieścia cztery stopnie na plusie” – stary, jeszcze przedwojenny telewizor wyrzucił z siebie lekko niewyraźne piski uroczej pogodynki o nienagannym uśmiechu i doskonałej figurze - „Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszych kurortów wypoczynkowych w  Long Va Botany Bay! Na północy jednak można spodziewać lekkich opadów oraz rankiem silnych prądów Viterberga nadchodzących ze wschodu. Policja ostrzega i uprzejmie prosi o nie opuszczanie na ten czas domów. To wszystko na dzisiaj! Życzymy kolejnego miłego dnia i równie miłych przygotowań do Beltane!” – zakończyła, a na ekranie pojawiło się logo stacji ChTV. Staruszka wyłączyła telewizor, a ty uradowałaś się z wieści. Tego samego ranka zaś ponownie stanęłaś na trakcie. Nie wiedziałaś jeszcze nawet jak bardzo niesłusznie.


Potężne, rozłożyste korony drzew przysłaniały ci niebo. Gdyby nie one, to może zdałabyś sobie sprawę w jakie sidła właśnie wkraczałaś. Niebo bowiem nagle pokryło się sadzą… Mrok zatopił się w lesie, a ty poczułaś jak na twą twarz spadają pojedyncze krople. Deszcz runął, zaś ty w przeciągu chwili zamieniłaś się w mokrą kulkę różu. Grom przeciął mrok. Burza złapała cię niemalże perfekcyjnie w połowie trasy do kolejnego miasta. Jebać telewizję.

Ruszyłaś marszem, zakrywając  głowę torbą. Krok miałaś coraz mniej pewny, a ręce coraz bardziej zmęczone od ciągłego odciągania gałęzi. W końcu jednak przewróciłaś się, gdy twoja stopa zaczepiła się o skryty w błocie korzeń. Momentalnie poczułaś ostry ból, a na twojej dłoni pojawiła się długa, szkarłatna kreska. Było to jednak nic. Usłyszałaś przerażające chrupnięcie. Dokładnie takie jak na tych sadystycznych filmach, w których łamane są kończyny. Mimo to, może dzięki temu niefortunnemu wypadkowi dostrzegłaś spore wejście do pieczary skrytej w pokaźnym pagórku. Schronienie?

Urocza dróżka, na której przystanęłaś, w oczekiwaniu na swego wybawcę, leżała w miejscu niezmiernie malowniczym. Z jednej strony cudna jaskinia, a z drugiej - patrząc w górę - rozłożone na boki gałęzie, tworzące swego rodzaju krater w listowiu. Wypalona przez naturę dziura w dywanie liści. Z tej zaś dziury spadała na ciebie istna kaskada deszczu, który ni chciał przestać i jak na twoje życzenie stawał się coraz silniejszy, mocniejszy i bardziej namiętny. Obmywał cię tak mocno, iż niemalże czułaś ten przyjemny chłodek… który stawał się z każdą chwilą coraz mniej przyjemny. Rycerza na białym koniu jednak jak nie było, tak nie było nadal.